Het vertrek
Door: Charlotte
28 Augustus 2014 | Verenigde Staten, Detroit
Momenteel zit ik op een vrij stille luchthaven in Detroit, Michigan. Voor me wordt op een groot scherm CNN uitgezonden, ik zit bij Gate 67A op mijn vliegtuig te wachten. Het is buiten 27 graden, en ik zie een mooie rood ondergaande zon. Mijn vlucht vertrekt om 21.55 uur naar Toronto, het is vanaf hier nog ongeveer 75 minuten vliegen.
Vanmorgen was ik gewoon nog thuis, lekker dicht bij m’n vrienden en familie en geen gezeur. Rond half negen vertrokken we met zijn vijven naar Schiphol, papa, mama, Koen, Marielle en ik, we werden uitgezwaaid door Matthijs. In de auto had ik al gezien dat mijn vlucht een uur vertraging had, ik zou in Detroit moeten overstappen en had daar maar krap anderhalf uur voor, met een uur vertraging hield ik nog maar een half uurtje over. Maargoed, op Schiphol wisten ze eigenlijk ook niet goed wat het beste was, dus ik ging maar gewoon met de inmiddels 75 minuten vertraagde vlucht mee en moest in Detroit maar verder kijken. Het kan ook nooit is een keer normaal gaan.
Ik had eigenlijk helemaal niet zoveel zin in deze reis, dat komt door de liefde en doordat ik het zo enorm naar mijn zin heb gehad deze vakantie. Maar, alle afscheid is het begin van iets nieuws, en dit is ook weer een nieuwe uitdaging. Door deze tegenslag en het in de lucht hangende afscheid van ouders, broer en vriendin zag ik het even helemaal niet meer zitten.
Bij het afscheid heb ik dan ook flink staan huilen, waardoor de meneer van de douane correct constateerde dat ik er op dit moment even geen zin in had.
De vlucht zelf ging wel goed, ik zou alleen een lunch krijgen, maar de dames van Delta Air Lines kwamen wel vier keer met eten langs. Na ongeveer 8,5 uur vliegen landden we in Detroit, het was toen hier 16.50 en mijn aansluiting zou zijn om 17.35. eerst moest ik door de immigratie, ik had het op Schiphol al twee keer gevraagd, maar om het nog een keer te checken vroeg ik het deze man nog eens: Moest ik mijn koffer zelf ophalen en weer afgeven, of werd dat automatisch al gedaan? Nee, dat moest ik zelf doen. Oke, ik had nog 20 minuten om mijn koffer te vinden, weer in te leveren, door de bagage check te gaan en naar mijn gate te lopen. Maar ik kon mijn koffer niet vinden, dus ik was ook te laat voor mijn aansluiting. Toen had ik het wederom wel weer even zwaar hoor. Kan het nou echt niet gewoon even wel mee zitten? Blijkbaar niet. Toen ik vertelde bij de informatie balie dat ik geen koffer had én dat ik mijn aansluiting had gemist vertelde de mevrouw mij doodleuk dat mijn koffer wel op de vlucht naar Toronto zat, alleen ik niet. Bleek dat dus toch mijn koffer automatisch overgebracht werd…
Gelukkig kon ik makkelijk worden omgeboekt op de eerstvolgende vlucht naar Toronto, die is dus nu om 21.50. Dat was toen nog 4 uur wachten.
Als eerst ging ik op zoek naar een plek waar ik mijn telefoon kon opladen, die was snel gevonden. Toen had ik wel zin om even wat te eten, dus ik ging eerst even wat dollars uit de muur trekken. Maar deze dag is natuurlijk nog niet over, dus de tegenslag ook niet. Ik kon niet pinnen! Bleek dus dat mijn pinpas nog een EuropaProfiel had. Gelukkig na een belletje met de bank, die 24 uur per dag bereikbaar is, deze pas omgezet naar een WereldProfiel en ineens kon ik wel pinnen. Toen heb ik heel Amerikaans bij de Taco Bell gegeten, met zo’n liter beker vol met cola en veel ijs, die ik natuurlijk nooit helemaal op kan.
Om toch nog iets positiefs te zeggen over deze dag, ik zit nu voor het raam bij de Gate naar eeh prachtige zonsondergang te kijken. De hele lucht is rood gekleurd, terwijl er af en toe een vliegtuig landt of opstijgt.
Vanmorgen was ik gewoon nog thuis, lekker dicht bij m’n vrienden en familie en geen gezeur. Rond half negen vertrokken we met zijn vijven naar Schiphol, papa, mama, Koen, Marielle en ik, we werden uitgezwaaid door Matthijs. In de auto had ik al gezien dat mijn vlucht een uur vertraging had, ik zou in Detroit moeten overstappen en had daar maar krap anderhalf uur voor, met een uur vertraging hield ik nog maar een half uurtje over. Maargoed, op Schiphol wisten ze eigenlijk ook niet goed wat het beste was, dus ik ging maar gewoon met de inmiddels 75 minuten vertraagde vlucht mee en moest in Detroit maar verder kijken. Het kan ook nooit is een keer normaal gaan.
Ik had eigenlijk helemaal niet zoveel zin in deze reis, dat komt door de liefde en doordat ik het zo enorm naar mijn zin heb gehad deze vakantie. Maar, alle afscheid is het begin van iets nieuws, en dit is ook weer een nieuwe uitdaging. Door deze tegenslag en het in de lucht hangende afscheid van ouders, broer en vriendin zag ik het even helemaal niet meer zitten.
Bij het afscheid heb ik dan ook flink staan huilen, waardoor de meneer van de douane correct constateerde dat ik er op dit moment even geen zin in had.
De vlucht zelf ging wel goed, ik zou alleen een lunch krijgen, maar de dames van Delta Air Lines kwamen wel vier keer met eten langs. Na ongeveer 8,5 uur vliegen landden we in Detroit, het was toen hier 16.50 en mijn aansluiting zou zijn om 17.35. eerst moest ik door de immigratie, ik had het op Schiphol al twee keer gevraagd, maar om het nog een keer te checken vroeg ik het deze man nog eens: Moest ik mijn koffer zelf ophalen en weer afgeven, of werd dat automatisch al gedaan? Nee, dat moest ik zelf doen. Oke, ik had nog 20 minuten om mijn koffer te vinden, weer in te leveren, door de bagage check te gaan en naar mijn gate te lopen. Maar ik kon mijn koffer niet vinden, dus ik was ook te laat voor mijn aansluiting. Toen had ik het wederom wel weer even zwaar hoor. Kan het nou echt niet gewoon even wel mee zitten? Blijkbaar niet. Toen ik vertelde bij de informatie balie dat ik geen koffer had én dat ik mijn aansluiting had gemist vertelde de mevrouw mij doodleuk dat mijn koffer wel op de vlucht naar Toronto zat, alleen ik niet. Bleek dat dus toch mijn koffer automatisch overgebracht werd…
Gelukkig kon ik makkelijk worden omgeboekt op de eerstvolgende vlucht naar Toronto, die is dus nu om 21.50. Dat was toen nog 4 uur wachten.
Als eerst ging ik op zoek naar een plek waar ik mijn telefoon kon opladen, die was snel gevonden. Toen had ik wel zin om even wat te eten, dus ik ging eerst even wat dollars uit de muur trekken. Maar deze dag is natuurlijk nog niet over, dus de tegenslag ook niet. Ik kon niet pinnen! Bleek dus dat mijn pinpas nog een EuropaProfiel had. Gelukkig na een belletje met de bank, die 24 uur per dag bereikbaar is, deze pas omgezet naar een WereldProfiel en ineens kon ik wel pinnen. Toen heb ik heel Amerikaans bij de Taco Bell gegeten, met zo’n liter beker vol met cola en veel ijs, die ik natuurlijk nooit helemaal op kan.
Om toch nog iets positiefs te zeggen over deze dag, ik zit nu voor het raam bij de Gate naar eeh prachtige zonsondergang te kijken. De hele lucht is rood gekleurd, terwijl er af en toe een vliegtuig landt of opstijgt.
-
28 Augustus 2014 - 09:04
Miriam Pellaers:
Dappere dodo!!!!!! -
28 Augustus 2014 - 09:37
Sarin :
Wát een reis zeg en wát zal je blij zijn als je met je koffer herenigd bent. Nou hopelijk gaat de rest beter!!!! X
-
28 Augustus 2014 - 09:37
Sarin :
Wát een reis zeg en wát zal je blij zijn als je met je koffer herenigd bent. Nou hopelijk gaat de rest beter!!!! X
-
28 Augustus 2014 - 10:24
Tomas:
Wat leuk, reisverslag! Nou die koffer zie je nooit meer terug. Want In Amerika hebben ze een speciaal reis ondersteunings bureau die willekeurig koffers oppakt en ze doorstuurt naar onlogische adressen over de hele wereld en het liefst doen ze eerst nog het label vervangen.
Maar gelukkig heb je al wel een kamer gevonden toch? Ik weet precies hoe je je voelt want Celine Dion gaat ook al niet door en nu moet ik naar Britney Spears.
Veel liefs,
Tomas -
28 Augustus 2014 - 10:33
Margot:
Hoi Lot, wat een startverhaal van vast een prachtige studietijd in Canada. Eigenlijk kon ik me niet voorstellen dat je zoveel tegenslag ondervond, want jij bent al zo'n wereldreis-ster!! Dus gewend om flexibel te zijn, want als je reist gaat het altijd net weer anders dan je denkt. Maar goed, Paul en ik wensen je een onwijs goede tijd in Canada, zeker als je weer samen met je koffer bent. lieve groet, Margot -
28 Augustus 2014 - 15:22
Ankie M:
Hoi Lot
Heel veel succes en een leuke studietijd gewenst in Canada.
Door de digitale snelweg ben je af en toe toch een beetje thuis. Ideaal toch?
Groetjes Ankie M
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
